Op dinsdag 27 oktober 2020 startte mijn opleiding tot coach bij de hogeschool Windesheim. Over 1 jaar mag ik mijzelf professioneel coach noemen. Maar voor het zover is, heb ik nog heel veel te leren. En dat leren begon dus op dinsdag 27 oktober.
Elkaar leren kennen. Een groep van 18 mensen die elkaar nog nooit eerder had gezien. In een tijd waarin contact maken een heel andere betekenis heeft gekregen. Want contact maken op anderhalve meter afstand met een mondkapje op, is in geen enkel opzicht te vergelijken met elkaar de hand schudden en naast elkaar of tegenover elkaar zitten.
De kennismaking begon op een leuke manier. Telkens liep een van ons langs alle andere deelnemers. Je maakte even oogcontact en liep weer door. De anderen schreven vervolgens drie dingen op een post-it:
Ik associeer deze persoon met..
Deze persoon houdt van..
De persoon houdt niet van..
Leuk om te doen. Ongegeneerd en eerlijk antwoord geven op drie vragen gebaseerd op niets meer dan uiterlijke kenmerken van iemand. Verrassend ook! Want toen ik zag hoe 17 mensen mij zagen, moest ik echt wel even lachen. Komt ie:
gebaseerd op mijn uiterlijk, hoe ik kijk en loop ben ik een… bakfietsmoeder die in het weekend graag hockeyt, gek is op volle melk en niet houdt van dubbele agenda’s. Dat laatste klopt.. Maar de rest! Iemand vroeg zelfs: heb je ook bij het studentencorps gezeten?
Ik weet nu dus dat ik als een officiële kakmadam overkom. So be it :-).
De eerste dag was leuk, nuttig, leerzaam en behoorlijk intensief. Na een nacht van niet zo lekker slapen begon ik dan ook enigszins vermoeid aan de tweede dag. Het ontbijt was om 8 uur. Ik stapte mijn kamer uit, deed de deur op slot en wilde weglopen. Nog net op tijd dacht ik: ik ben mijn deo en mijn dagcrème vergeten! En dus ging ik weer terug. Even smeren en op naar het ontbijt.
Na een bakje yoghurt met cruesli liep ik terug om mijn tanden te poetsen. Ik keek in de spiegel en zag een enorm glimmend hoofd. Wat bleek? Ik had vroeg in de ochtend alvast wat glitteroogschaduw op mijn ogen gesmeerd (ter compensatie van de wallen), maar was dat even vergeten toen ik vol enthousiasme mijn dagcrème stond te smeren. In plaats van glitters op mijn ogen had ik nu dus glitters op mijn hele hoofd.
De volgende keer als ik mijn studiegenoten weer tref, hoor ik ze al denken: Ah, daar heb je die bakfietsmoeder met haar glitterhoofd weer!