Het is coronatijd. Of coronacrisis. Al zes weken nu. En ik weet nog, een paar maanden terug, dat mijn zoon zei: "Mam, komt dat virus ook naar ons toe? Gaan we dan dood? Ze zeggen dat er een derde wereldoorlog komt, is dat zo?" En ik hoor mijzelf nog zeggen: "het komt goed schat. Het zal zo'n vaart niet lopen."
Ik had het mis. Want het virus is hier en grijpt om zich heen. En gek genoeg voelt het voor mij persoonlijk niet als een crisis. Ik lees de kranten en hoor de verhalen om mij heen. Ik ben realistisch genoeg om te weten en te beseffen dat mijn gevoel slechts dat van mij is. Want het ís crisis. Mensen voelen pijn. Pijn vanwege gemis, vanwege overlijden of het omvallen van een net gestart bedrijf.
As ik zeg dat ik het niet direct als crisis ervaar, dan zegt dat alles over mijn leven. Mijn huidige leven. Mijn leven in rust en ruimte. Fysieke rust en ruimte. Maar zeker ook mentale rust en ruimte. Mijn leven is van mij.
En mijn leven is druk en vol. Met kinderen, liefde, thuisonderwijs, ruzie en gedoe, pubquizen, lekker eten, hardlopen, werk, overleggen, wandelen, lachen. En soms, heel soms ervaar ik momenten van totale rust. En plots besefte ik mij: stilte is mijn accu. Door stilte laad ik op. En kan ik weer genieten van de rest.
Ik gun ieder mens in deze tijd een persoonlijke accu. Voor de een is dat stilte, voor de ander is het dansen. Zolang we onszelf kunnen blijven opladen, kunnen we ook blijven draaien.