Loslaten is op een andere manier vasthouden

Ik had laatst een paardenocachsessie aan de Keulseweg in Pijnacker. Want ik houd, naast heerlijke, voorspelbare zaken, soms ook van een niet-alledaagse activiteit. Dit was er zo een: een niet-alledaagse activiteit. Op woensdagavond stond ik tussen zes grote paarden. En als ik zeg groot, dan bedoel ik ook groot. Dat staat los van mijn eigen, niet al te grote, lengte van 1.56 cm. Die paarden waren huge!

Ponykamp

Kirstenspunt coachte mij. Ze zei: 'ga eerst maar eens contact maken met de paarden.' Als kind heb ik paardgereden en ben ik meerdere keren op een onvergetelijk ponykamp in Drenthe geweest. Paarden zijn mij dan ook niet vreemd. Ik ben er ook niet bang voor. Dus ik dacht: contact maken? Peace of cake!

Oren in de nek

Paarden zijn bijzonder sensitieve dieren. En daarom ook zo geschikt voor coaching. Maar waar ik in de mensenwereld op een relaxte en natuurlijke (tenminste, dat denk ik altijd) manier contact weet te leggen met anderen, dachten de paarden daar duidelijk anders over. Ze moesten werkelijk niets van me weten! Nee, nog erger. Ze werden stikchagrijnig van mij. Oren in de nek. Kont naar mij gericht. Wat moest ik nu? Ik ben soms geneigd te pleasen. Om een situatie leuk te maken. Ook als het eigenlijk niet leuk is. Maar ja, daar hebben paarden dus totaal geen boodschap aan.

Laat me met rust

Op enig moment liet ik het los. Ik liet de paarden los. Met rust. En mezelf daarmee ook. Want onwijs je best doen, terwijl de ander daar geen zin in heeft... dat is trekken aan een dood paard (Jochem Meyer zou mij voor deze uitspraak in dit zinsverband absoluut een rode kaart geven).

Niks doen

Loslaten dus. Daar stond ik dan. Temidden van zes reuzenpaarden. In mijn eentje een beetje kwetsbaar te zijn. Caroline van Driel leerde mij onlangs: loslaten is niets anders dan op een andere manier vasthouden. En het grappige is, het klopt. Want toen ik stopte met mijn best doen. Met krampachtig vriendjes willen worden. Kwam er plots een paard op mij af. De grootste notabene. Hij kwam naast me staan. Ik reikte langzaam mijn hand uit. Hij deed niets. We ademden onze adem en keken voor ons uit.

Verbinding door los te laten

Loslaten is niets anders dan op een andere manier vasthouden. Bij iedere adem van hem (of haar, dat weet ik eigenlijk niet) en van mij kwamen onze hoofden dichter bij elkaar. Loslaten is niets anders dan anders vasthouden. Want de verbinding die ontstond was stiekem best wel een beetje bijzonder. Wat ik leerde? Maak je niet zo druk en doe niet zo ontzettend hard je best. En vooral: laat het los. Als je loslaat, gebeuren er onverwachte dingen.

Onverwachte dingen

Na de sessie praatten Kirsten en ik nog wat na. Ik vroeg haar wat haar beweegt om te doen wat ze doet. Waarom Kirstenspunt? Waarom paardencoaching? Wat ze wilde met haar leven? En ik vertelde haar over de mijne. Waarom ik geloof in klein geluk. Dat ik de wereld een beetje mooier wil maken. En er ontstond iets moois. Iets nieuws en iets onverwachts. Benieuwd wat er hierna gebeurde? Houd mijn blogs in de gaten. want ik vertel erover.