Het was donderdagochtend. 8 uur. Vroeg en ik was moe. Ik fiets iedere dag naar mijn werk. Een half uur heen en een half uur terug. Een moment om de dag door te nemen en om na een drukke dag het een en ander achter mij te laten. Mijn doel is om iedere fietstocht zo mindful mogelijk te beleven. Fietsen in het moment. Genieten van de geluiden. Gedachtes er te laten zijn zonder oordeel. De ene keer lukt dat beter dan de andere. Op deze bewuste donderdagochtend lukte het duidelijk niet. Het regende. Al voor de vierde dag op rij. En dat terwijl ik, zoals vele anderen, zo ontzettend veel behoefte had aan licht, warmte en zon.
Mijn mindful-fietstocht was dus niet bijzonder geslaagd. Ik was er bijna. Nog een laatste stoplicht voordat ik mijn regenkleding kon uittrekken in de fietsenstalling. Bij het stoplicht vervloekte ik stilletjes de dag (die nog niet koud begonnen was) en ook nog eens het feit dat ik moest wachten voor het rode licht. Naast mij stond een man. Met een paraplu boven zijn hoofd. Ook hij was vroeg op en niet meer volledig droog te noemen. We keken elkaar vluchtig aan. Hij lachte naar me.
Mijn eerste reactie op die lach. Daar 's ochtends vroeg in de regen was een vriendelijke lach terug. En ik zei: 'ik ben blij dat u in ieder geval nog kunt lachen met dit weer.' Zijn lach werd breder. En met een prachtig, warm Italiaans accent zei hij: 'een mens moet altijd blijven lachen!' Mijn glimlach werd iets groter omdat ik wist dat hij gelijk had. Regen of niet. Vroeg of laat. Lachen maakt alles beter.
En vlak voor het stoplicht op groen sprong, riep hij nog: 'En zingen! We moeten ook altijd blijven zingen!' En zo vervolgde hij al zingend zijn weg. Een prachtig Italiaans, zonnig lied. Ik kende de tekst niet. Kon zijn woorden niet verstaan. Maar ik begreep wat hij bedoelde: Altijd blijven lachen en zingen maakt dat je de regen minder voelt.