Voor mijn werk reis ik iedere vrijdag af naar Utrecht. Daar zit ons creatieve bureau Kaliber. Met hen bespreken we hoe we de verhalen die wij schrijven voor werkenvoornederland.nl nog mooier kunnen maken. Mijn klein gelukmoment begint op zo'n vrijdag al als ik mijzelf trakteer op een overheerlijke cappuccino van Starbucks. En dan een ontspannen rit van zo'n 40 minuten van Den Haag naar Utrecht.
Je komt bijzonder veel mensen tegen in de trein. Zo zat ik naast twee dames bij wie het inchecken niet helemaal goed was gegaan. Ze waren de hele rit gespannen of ze misschien wel een boete voor zwartrijden zouden krijgen. Het gebeurde niet. Een andere keer sprak een vrouw mij aan om mij te complimenteren met mijn oogschaduw. We startten het gesprek met oogschaduw en eindigden met haar emigratie naar Nederland vanwege de liefde.
Zo ook deze treinrit. Er was wat vertraging. We kregen gratis koffie en de coupés zaten behoorlijk vol. Ik kwam terecht in de stiltecoupé. Er werd zachtjes wat gefluisterd. Tegenover mij zat een wat oudere man en naast ons, aan de raamkant twee jonge mensen die, aan hun outfit te zien, klaar waren voor een lekkere avond uit.De man startte een gesprek. Over koetjes en kalfjes. Het weer. Dat hij toch maar geen koffie had genomen omdat hij liever niet tijdens de rit naar het toilet moest. En vroeger. Het ging al vrij snel over vroeger. Hoe het er vroeger aan toe ging in Den Haag, de politiek en de wereld. Want hij was geschiedenisleraar geweest. En dat hij dat vak met succes uitvoerde, bleek wel uit zijn publiek. Iedereen luisterde vol interesse, niemand klaagde over het feit dat er in de stiltecoupé niet gepraat mocht worden. Sterker nog. Het werd een college waar mensen die op andere plekken zaten met plezier zijn vragen beantwoordde. Iedereen genoot zichtbaar. De geschiedenisleraar misschien nog wel het meest. Omdat hij even het vak uitoefende dat hij al die jaren met zoveel liefde en plezier had gedaan.